Trudno wymagać aktywności od człowieka, jeśli w promieniu 5 km nie ma ani jednego sportowego obiektu – przyznaje Robert Korzeniowski, wielokrotny mistrz olimpijski.
Katarzyna Siwiec: W jaki sposób najbardziej utytułowany polski sportowiec dba dzisiaj o kondycję fizyczną swoją i swojej rodziny?
Robert Korzeniowski: Codziennie rano przed pracą, a pracuję sporo, staram się uprawiać jogging – to już rutyna. W mojej rodzinie panuje sportowy styl życia, więc wszystkie weekendy spędzamy na sportowo. Mamy wszelkie ku temu atrybuty, jak rowery, narty (tutaj dodam, że narciarstwo zjazdowe to dziedzina, którą dla siebie nie tak dawno odkryłem na nowo). Świetnym animatorem ruchu jest nasz pies, który wymaga sporej dawki codziennych spacerów.
Czy córki już myślą o jakimś olimpijskim podium?
Nie uprawiają sportu wyczynowo. Starsza uwielbia snowboard i reprezentowała nawet szkołę na mistrzostwach, trochę też biegała. Często bierze udział w zawodach szkolnych. Młodsza ma dopiero cztery lata, ale jak ostatnio była olimpiada przedszkolaków w naszej miejscowości, to z wielką radością uczestniczyła we wszystkich konkurencjach i do domu wróciła z medalem.
Po zaprzestaniu kariery sportowej zajął się Pan promocją sportu. W podkrakowskich Zielonkach działa dziś klub UKS „Korzeniowski”.
Wspieram działalność klubów sportowych w dziewięciu miejscowościach w Polsce. No cóż, jak już człowiek ma tę sportową pasję, to czuje się trochę zobowiązany przekazać coś społeczeństwu, w którym funkcjonuje. Zacząłem od Krakowa, w którym mieszkałem przez 13 lat i wciąż jeszcze mieszkam, choć moje obowiązki zawodowe powodują, że więcej czasu spędzam teraz w stolicy. Dla mieszkańców Krakowa (i nie tylko), wymyśliłem mityng chodziarski „Na Rynek marsz”. Działam też nadal w klubie „Wawel”.
Sondaże wykazują, że lekcje wychowania fizycznego nie są przez dzieci szkolne lubiane. Młodzi ludzie masowo załatwiają sobie zwolnienia z zajęć. Jak to zmienić?
Lekcja wychowania fizycznego nie ma prawa być nielubiana, jeśli jest dobrze prowadzona. Mówię to na podstawie własnego doświadczenia, bo też zajmowałem się młodzieżą. Jeśli zajęcia są nudne i bez pomysłu; jeśli przez pół roku powtarza się to samo, na przykład ćwiczenie zagrywki w siatkówce, albo wypełnia czas wyłącznie piłką, żeby dzieci sobie pokopały, to trudno się dziwić, że nastawienie młodzieży nie jest dobre. Tymczasem jakość lekcji, profesjonalizm nauczyciela warunkuje zainteresowanie młodzieży sportem w ogóle. Niestety, do szkół nierzadko trafiają po AWF ci ludzie, którym nie udało się otrzymać ciekawszej w ich mniemaniu posady. Tacy ludzie bez powołania czują się w szkole, jakby tam byli za karę.
Sporo czasu spędził Pan we Francji. Czy styl życia tamtego społeczeństwa jest bardziej prozdrowotny od naszego?
Z całą pewnością. Kultura masowego sportu jest tam o wiele bardziej rozpowszechniona. Przybiera różne formy: bieganie, kolarstwo, jazda na nartach. To wynika również z większej zasobności społeczeństwa i szerszej dostępności sportowych obiektów. System oparty zarówno na samorządach, jak i kierowany centralnie nieźle funkcjonuje. Nie trzeba dodawać, że wszystkie te czynniki przekładają się na skuteczniejsze wyszukiwanie talentów do uprawiania sportu wyczynowego. Tymczasem trudno wymagać aktywności od człowieka, jeśli w promieniu 5 km nie ma ani jednego sportowego obiektu.
